Tego mieszkańca naszego gospodarstwa trzeba poznać osobiście. Z jednej strony jest to po prostu owca, z drugiej swoją dostojnością i urodą przewyższa większość rogaczy.
Znakiem firmowym tego zwierzęcia są potężne karbowane rogi tzw. ślimy. Ubarwienie tryków (samiec muflona) jest jasne, szata zimowa jest bardziej brązowa. Samce posiadają często tzw. siodło, charakterystyczną białą plamę na bokach ciała. Podbrzusze, lustro na zadzie i wewnętrzne strony nóg są białe. Wełna muflona, z wyjątkiem włosów na podgardlu, jest stosunkowo krótka.
Jak to zwykle bywa w życiu, także u muflonów, samice beczą, a samce rzadko wydają dźwięki. Za to w czasie rui dźwięk walczących tryków i zderzających się rogów niesie się na wiele kilometrów. Ich jadłospis jest bardzo prosty. Żywią się roślinami zielnymi, liśćmi krzewów i owocami. Zimą zadowalają się suchymi liśćmi, korą drzew, gałązkami i porostami.
Muflony są bardzo towarzyskie i dobrze współżyją w łowisku z inną zwierzyną. Muflony podchodzą również do pasących się owiec domowych. Są zwierzyną osiadłą i w zasadzie stale przebywają w swojej ostoi, nie udając się w dalsze wędrówki. W ciągu dnia przebywają w gęstwinach liściastych drzew lub świerczynach. Najbardziej sprzyjające warunki terenowe dla muflonów to okolice suche, rozległe, górzyste (do 2 tys. m), porosłe lasami mieszanymi o wysokim podszyciu, przerywane polami. W lecie muflony przebywają w wyższych partiach gór, w zimie schodzą w doliny.
