Rodzina: Jeleniowate.
Obecnie w Polsce daniele najliczniej występują w zach. części kraju. Jest to gatunek elastyczny, ale najczęściej zasiedla nizinne lasy liściaste i mieszane.

Posiadają dobrze rozwinięty zmysł węchu i słuchu. Wzrok słabszy, ale daniele widzą lepiej niż spokrewnione z nimi jelenie. Są przystosowane do pobierania mieszanego pokarmu roślinnego.

Najbardziej preferują rośliny trawiaste i zioła, a zwłaszcza słodkie gatunki traw. Chętnie spożywają również liście i pędy drzew i krzewów, a szczególnie młode listki. Lubią także rozmaite owoce, jak np. żołędzie, bukiew, kasztany, jagody itp. W porze zimowej zgryzają pędy drzew iglastych. Daniele zamieszkujące parki i zagrody są bardzo ufne, natomiast osobniki żyjące na wolności są znacznie ostrożniejsze i skryte. Wydają różne odgłosy, jak np. ostrzegawcze, głuche szczekanie czy popiskiwanie młodych. Są to bardzo towarzyskie i zgodne zwierzęta. Chętnie pasą się razem z jeleniami, czy innymi gatunkami.

W okresie godowym, który ma miejsce w październiku i listopadzie, samce daniela przejawiają dużą aktywność. Często rozgrzebują ściółkę i tworzą charakterystyczne zagłębienia. W miejscach tych często kładą się. Podczas mroźnych nocy i nawet za dnia można usłyszeć głębokie i donośne odgłosy, przypominające gardłowe beczenie. Czasem między bykami dochodzi do starć, ale w zasadzie nigdy nie kończą się zadaniem poważnych ran. Byk gromadzi wokół siebie stado łań, przy którym przebywają też cielęta. Po trwającej prawie 8 miesięcy ciąży w czerwcu lub na początku lipca samica oddala się od stada i rodzi przeważnie jedno lub dwa młode. Dojrzałość płciową osiągają po około półtorarocznym okresie. Samce danieli, zwłaszcza w sprzyjających warunkach, wykształcają piękne poroże. W wieku 6-12 lat osiągają szczyt rozwoju swojego poroża. Daniele dożywają na ogół 15-20 lat.